Raport III

 Czwartek 19.03.2015r.

Główna kwatera policji w Kyoto

-Inspektorze Uchiha, ma pan jakieś podejrzenie w sprawie organizacji Taka?-stanęła przed nim nie wysoka dziewczyna z krótkimi blond włosami.
-O... inspektor Haisaka, nie, ale mam podejrzenia w innej sprawie- zamroził ją wzrokiem, prawdopodobnie za to, że się wtrąca.
-Chciałabym ci przypomnieć, że ze mną współpracujesz, więc wszystko co wiesz powinnam wiedzieć i ja- lekko sie zdenerwowała jego postawą, założyła ręce na piersi i spojrzała na niego z iskrami w oczach, które w ogóle na niego nie działały.
-Chce ci przypomnieć, że dalej nie wiem, jak taka małolata znalazła się na miejscu, nie dość, że mojego podwładnego to jeszcze inspektora śledczego 2 stopnia.- wyraz jego twarzy nie zmienił się wcale, dalej patrzył na nią z wyrzutem, że się odezwała.
-Jeden szczebel wyżej nie czyni cie lepszym ode mnie, a teraz gadaj co ci podpowiada intuicja- odpuściła, nie chciała kolejnej sprzeczki, które ostatnio coraz częściej się zdarzały-no nawijaj.
-Heee... Mam podejrzenie w sprawie nowej w mojej klasie, dodatkowo jest zadziwiająco podobna do dziewczynki, która jako jedyna przeżyła w incydencie 13 lat temu.
-Sprawdzałeś akta... pokaż- wyciągnęła rękę, a on wręczył jej dwa zdjęcia, jedno przedstawiające białowłosą nastolatkę siedzącą na ławce,a drugie sześcioletniej dziewczynki o tego samego kolory włosach- Rzeczywiście, jak dwie krople wody, tylko problem w tym, że nie mamy imienia małej.- spojrzała na niego ciekawa reakcji, jednak jej nie okazał
-Obydwie mają na nazwisko Sairyuketsu, a reszta jej rodziny nie żyje, dodatkowo żeby się ukryć podała nazwisko Naname Yukkino...
-Gdzie ty znalazłeś to prawdziwe nazwisko- przerwała mu, a on nie odpowiedział- nie no znowu uśpiłeś dyrektorkę- pacnęła się ręką w czoło.
- Po pierwsze, mi się nie przerywa, o czym doskonale wiesz, a po drugie, nie miała jak podrobić dokumentów tożsamości, w końcu wiesz, że żeby je dostać w tych czasach potrzeba aktu urodzenia i informacji w dokumentach szpitala. Ma na imie Arissa.
- Rzadko spotykane, ale powiedziałeś, że masz podejrzenia o nowej, po czym dodałeś dodatkowo, czyli oprócz jej prawdziwej tożsamości jest jeszcze coś...- podrapała sie po szyi i dalej patrzyła w jego czarne oczy, przejechał ręką po włosach i podał jej kolejne zdjęcie przedstawiające kolejną dziewczynę z czarnymi krótkimi, zasłaniającymi oko włosami.
-Mam podejrzenie, że Arissa to lider organizacji Akatsuki przede wszystkim przez czerwone oko.
- Masz tylko jedną poszlakę co oznacza, że możesz sie mylić, ale zadziwiające jest to że jeśli masz racje dziewczyna miała trzy osobowości, co tym samym oznacza, że może być nie stabilna psychicznie, w końcu ciężko udawać trzy osoby naraz.
- Nie do końca mógłbym powiedzieć, że coś z jej psychiką jest nie tak, ale masz racje że jej osobowość musi być bardzo nadwyrężona. Jednak trzeba pamiętać, że przypuszczenie o Akatsuki jest tylko intuicją.
-Nawet jeśli nie, to i tak za łatwo ci poszło rozgryzienie tego wszystkiego, ale mam wrażenie, że te osobowości mają na celu coś zupełnie innego.
- Ta... jeśli nikt nie mógł zidentyfikować jej tożsamości przez tyle lat, to oznacza, że coś jest nie tak z tą całą sprawą. Sprawdzę to.
- Mhm... uważaj, bo jeśli naprawdę jest liderem Akatsuki to jest niebezpieczna, w końcu Ryuketsu Yukki pobiła rekord zabitych osób bez jakiejkolwiek interwencji śledczych.
-Tylko w szkole będę z nią rozmawiał, a poza tym wątpię że użyje broni w parceli publicznej.
- Zbadaj to, bo te jej osobowości naprawdę śmierdzą.- Czarnowłosy sie odwrócił i zaczął iść przed siebie- czekaj Sasuke, jaką klasę miała ta sprawa z morderstwem i Ryuketsu?
-Morderstwo ma klasę S, a Yukki SSS
-Mh... nie pytaj się jej o te dwie rzeczy, wymyśliłam coś, jutro przyjdź na zebranie a po nim ci wszystko powiem.
- Okej

Czwartek 19.03.2015r.

Dom Arissy

Przede mną stał duch. Prawdziwy duch. Miała miętowe włosy sięgające łopatek i duże czarne oczy. Ubrana w fioletową bluzę, krótkie jeansowe spodenki i fioletowe adidasy wyglądała na chyba 20-22 lata. Stanęłam jak wyryta na egipskich ścianach. Szklanka którą uprzednio wyciągnęłam z szafki spadła na podłogę tłukąc się na tysiące drobnych kawałków. Hałas z tym związany trochę mnie ocucił, dlatego byłam w stanie wypowiedzieć kilka słów i odwrócić się do zjawy przodem.

-K.. kim ty je...jesteś – mimo tego, że nie wyglądała jakoś strasznie, bałam się. Bałam się jak nie wiem.
- Ej no spokojnie, Tylko się pytam, co robisz w moim domu... a i tą szklankę musisz mi odkupić- uśmiechnęła się i podała rękę- Tama Aise, miło mi.

                                                            * * *

-Czyli ty mieszkasz tu odkąd pamiętasz tak? - siadłyśmy na kanapie i popijałyśmy ciepłą malinową herbatę. Zaopatrzenie domu było naprawdę dobre, a dodatkowo daty ważności na każdym z produktów sięgały jeszcze tygodnia, co mnie najbardziej zdziwiło. Ona jest duchem, więc w jaki sposób mogła chodzić na zakupy? Są dwa wyjścia: albo ona nie jest zjawą i normalnie tu mieszka ( wątpię, dalej jest trochę przeźroczysta), albo ktoś inny tu mieszka i robi zakupy, ALBO ktoś wie o jej istnieniu i daje jej rzeczy do domu.
- Tak... każdy kto próbował tu zamieszkać uciekał, jak mnie zobaczył, tylko nie wiem czemu.-wyraźnie posmutniała.
-Czekaj, czekaj... to ty nie wiesz kim ty jesteś- pokiwała przecząco głową- ty jesteś duchem Aise.
- Wiem- dalej patrzyła na lekko biały obłoczek pary unoszącej się znad kubka z herbatą.
- To jeśli wiesz, to nie widze problemu- 1-0 dla Aise
- Jest problem- gdybym miała dałabym wielki znak zapytania koło mojej głowy – czy ja jestem aż tak brzydka, że każdy wychodzi stąd szybciej niż przyszedł- 2-0 dla Aise * Dzwonek ogłaszający koniec walki, leże na podłodze * wybuchnęłam śmiechem- Ale to nie jest śmieszne- krzyknęła,- i z czego tak rżysz co ?
-Z ciebie- dalej się śmiałam, jej głupota była na naprawdę wysokim poziome, nawet nie zaprzeczę, że genialnie by się dogadywała z Uzumakim.
- Grr... Dlaczego zawsze jak z kimśkolwiek rozmawiam to się śmieje?!
-Czyli z były osoby które od ciebie nie uciekały?- uspokoiłam się
-A co to miało być, co ?!
-Pytam się- czyli były osoby, które nie wystraszyły się ducha. Ale że też ona wpadła na to, że chodzi o jej wygląd, naprawdę komiczne.
-Tak jednak dość krótko u mnie posiedziały, bo.... weszły do łazienki- niby opowiada horror. Głośno westchnęłam, po czym wstałam i udałam się do łazienki. Zobaczyłam tam zakrwawione kafelki, umywalkę i wannę.
- Hmpf... krew, u mnie jest na porządku dziennym.
- Łohoho, ale z ciebie chojr.. czekaj co?... ty .... na porządku dziennym- szok na jej twarzy był trochę dziwny, ale każdy ma swój urok. Jednak za bardzo się nie zdziwiłam jej reakcją.
-Zdziwiona?- arogancki uśmiech wpełzł mi na usta- dodatkowo dopowiem, że krew wypływała z mojego powodu. Więc po prostu to wyczyszczę i gotowe.
-Przestępca!- wskazała na mnie palcem jak mała dziewczynka. Jak na taki wiek jest naprawdę infantylna. Po raz kolejny westchnęłam i znowu usiadłam na kanapie, biorąc do reki kubek z już zimną herbatą.
-Ta... od 7 roku życia, dlatego nie mam po co oglądać jakiś krwawych horrorów. Życie- upiłam łyka herbaty i spojrzałam na Aise znad kubka. Ukryła się za ścianą – C-co ty robisz Aise?
-Zabijesz mnie!- znowu wskazała na mnie palcem jak małolata.
-Haha.. jeszcze jakbym umiała- szybkim ruchem wyciągnęłam z jej kubka łyżeczkę i rzuciłam w stronę Tame. Metal przeleciał przez jej ciało i odbił się o ścianę upadając na ziemie.-widzisz...
-Ale się założę, że znasz jakieś inne sztuczki- dalej chowała się za ścianą.
- Ja jestem przestępcą, a nie egzorcystą!- wydarłam się- Ja... nazwałam się... przestępcą- nigdy tak na się nie nazwałam i tak o sobie nie myślałam. Mimo tego, że każdy kto spotkał mnie w czarnej peruce wołał na mnie “morderca” lub “przestępca”- Z moich ust nie wypłynęło to słowo... odnośnie mnie samej
-I co taka zaskoczona, w końcu tym jesteś. Takimi ludźmi się gardzi i pomiata.- wyszła zza ściany i stanęła arogancko zakładając ręce na piersi.- Tacy jak wy powinni zgnić w więzieniu... Wiesz dlaczego to mówię?- nie odpowiedziałam jej, byłam zszokowana- bo taka jak ty, małolata z pistoletem zabiła nie dość, że moją rodzinę to jeszcze mnie! A co mówiła po naciśnięciu spustu... Haaa, no wiesz ? ... “Upss, przepraszam, odruch”- to mówiła – wydarła się na mnie z wyrzutem.
- A myślisz, że ja nikogo nie straciłam?- powtórzyłam jej ton- Mój ojciec zabił mi całe rodzeństwo, a matka dostała zawału !
- I to jest powód, żeby zabijać innych ludzi!-Wściekła się- Żaden powód nie jest dobry żeby odebrać życie innej istocie. Zabicie oznacza brak szacunku, a brak szacunku do drugiej osoby oznacza brak go do siebie samych!- Walnęła głucho ręką w ścianę
- A miałam żyć z myślą, że ten kto namówił mojego ojca do morderstwa żyje sobie spokojnie na tym świecie!
- To lepiej żyć z tą myślą i tą że inny postrzegają w taki sam sposób ciebie! Jeśli każdy by postąpił w taki sam sposób co ty, już dawno pół populacji by było zamordowane!- z mojego szarego oka popłynęła łza. Ona... miała racje. Żaden powód nie jest na tyle doby by odebrać życie innej osobie. Jednak...
-Ale ja mam inny cel niż zabijanie ludzi!
-To po cholerę to robisz, co ?!
- By zapomnieć!- uspokoiłam się- Zakładając czarną perukę, zakrywając szarą tęczówkę odcinam się od świadomości, że nikogo przy sobie nie mam, że zostałam sama. Zapominam o Bożym świecie i zabijam... zabijam tych którzy na to zasługują, tych którzy pławią się w luksusach i myślą tylko o własnej dupie śmiejąc się z tych co nie mają złamanego grosza.
- To nie jest sprawiedliwość.- także ochłonęła
- A sprawiedliwością jest namawianie ludzi do morderstw, dodatkowo własnej rodziny? Za pieniądze ?! Heee.. ile byliśmy warci, co ? Tysiąc?... dwa... , a może trzy?
-Więc skoro już się wyceniasz to na ile wycenisz mnie co? Przez ciebie przypomniałam sobie, coś co powinno zostać gdzieś daleko w niepamięci!
- To już nie jest moja wina!
-Skoro zabijasz, by zapomnieć to jaki masz cel, co?
-Znaleźć tego, kto namówił Tatę do użycia broni w moim domu!
- I co zrobisz jak go znajdziesz?... zabijesz?, jak tysiące innych ludzi, a może zaczniesz z nim wyliczać, kto zabił więcej osób?
- Nie wiem co zrobię...
-Więc przestań użalać sie nad przeszłością!
-Przeszłości... nie da się zapomnieć.

________________________________________________________________

Krótki, strasznie krótki, ale chciałam żeby taki był. Jest tu dużo wyjaśnione i jest napisany cel Arissy.

Miło mi się go pisało, chociaż więcej wypowiedzi niż całej reszty, ale to wszystko było zaplanowane.

Następny raport będzie o wiele dłuższy, bo mam naprawdę dużo do napisania :) Obiecuje !!!

Nowe postacie już w zakładce Akta!

I dziękuje za tyle wyświetleń:) tak poważnie to tak się cieszyła że jest ich tyle, że sie mnie pytali czy się  dobrze czuje XD. Mam nadzieje że pod tym Rozdziałem też będzie tyle wyświetleń a nawet więcej i proszę o komentarze- bo pod Raportem II się ich nie doczekałam, ale co tam :)

Data wydarzeń jest przypadkowa i postarałam się żeby te raporty wyglądały jak raporty
Jak wam się podoba szablon bloga, co ?